اینم بد دردیه که آدم دیگه هیچ جا دست و دلش به نوشتن نره .
اینکه کلمات رو دریغ کنی . دیگه دلت نخواد احساس واقعیت رو هیشکی بدونه . مخفی کنی درون خودت . گاهی باید مچاله شد یه گوشه . کتاب خوند . یا فیلم دید . یا ساعتها خوابید . یا سرگرم کار شد . آنقدر که یادت بره که می تونی چیزی بنویسی یا حرفی بزنی .
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است .
درباره این سایت